Pierwszy

 Oslo, 16.11.2021 r.

    – Iselin Northug, widać ci majtki! – głośny rechot nawiedzonego pajaca, jak zwykłam go nazywać, poniósł się echem po sali treningowej. Wzniosłam oczy ku górze prosząc o cierpliwość, choć doskonale zdawałam sobie sprawę, że jest ona na wykończeniu. Miałam serdecznie dość jego sposobu bycia. Jego piskliwego głosiku, którym irytował mnie od małego. Był upierdliwy jak moja babcia, która zapragnęła znaleźć mi godnego męża. Był wrzodem na tyłku.
– Mariusie Lindviku, nie masz mózgu! – odkrzyknęłam odwracając się.
– Riposta godna pożałowania! – zachichotał i wyciągnął rękę, by przybić piątkę z mijającym go Robertem. Norweg uśmiechnął się krzywo spod imponującego rudego wąsa, ale zgrabnie uchylił się przed młodszym kolegą. Posłałam kurduplowi triumfujące spojrzenie. – Jeszcze z tobą nie skończyłem! – Zapewnił i odbiegł na drugi koniec sali. Wystawiłam mu środkowy palec i powróciłam do ćwiczeń. Nie potrafiłam objąć rozumem jego dziecinnych zagrywek. Nienawidziłam treningów z męską kadrą z jego powodu. Innych traktowałam jak dobrych kumpli. Tworzyliśmy zgraną ekipę, wyciągaliśmy się z tarapatów, mijaliśmy się z prawdą, gdy zaszła taka potrzeba. Tworzyliśmy swego rodzaju wspólnotę, do której nie pasował Marius. Oczywiście, koledzy z drużyny go uwielbiali, ale ja… To była inna bajka. Znaliśmy się od najmłodszych lat. Niestety. Lubiłam swoje życie, ale on skutecznie zatruwał je swoją obecnością. Nie potrafiłam powiedzieć, co zapoczątkowało nasz konflikt. Nasi rodzice myśleli, że z wiekiem dojrzejemy i ujrzymy ten absurd. Tak się nie stało. Z upływem czasu było coraz gorzej. Przybywało nam lat, a my… Brnęliśmy w to bagno obarczając się winą. Trenowaliśmy w jednym klubie. Marius zakorzenił we mnie przeświadczenie, że jestem gorsza. Bo byłam małą, chudą i szczerbatą dziewczynką. A dziewczynki nie powinny trenować skoków narciarskich, bo to sport dla prawdziwych i odważnych mężczyzn. Pamiętam, że wyśmiałam jego słowa. Spytałam go, co w takim razie robi na skoczni. Zezłościł się. Tupnął nogą i odszedł naskarżyć na mnie trenerowi. Zalazł mi za skórę już pierwszego dnia. Od kilkunastu lat próbowałam wyplenić z siebie jego słowa i udowodnić mu, że się mylił, ale zawsze był krok przede mną. Pierwszy zadebiutował w Pucharze Świata, pierwszy zdobył punkty, pierwszy odniósł zwycięstwo… Obnosił się z tym. Szydził ze mnie i żartował. Zaciskałam zęby i walczyłam o swoje. Było trudno. Wytrenowałam jednak swoje ciało i psychikę. Już nie byłam słaba i płochliwa. Stałam się kobietą. Poranioną, ale zdeterminowaną, by osiągnąć sukces. Igrzyska Olimpijskie były moim celem. Moim i mojej drużyny, za którą wskoczyłabym w ogień, gdyby zaszła taka potrzeba. Czasami łapałam się na myśleniu, że wolałabym przebywać z chłopakami, bo z dziewczynami często działałyśmy sobie na nerwy, ale… To nie była prawda. Każda z nas była inna, miała swój charakter i swoje racje. Kłóciłyśmy się, doprowadzałyśmy do szału trenera, lecz koniec końców odnajdywałyśmy wspólny język. Dla dobra drużyny. Westchnęłam poprawiając wysokiego kucyka. Sięgnęłam po butelkę wody, by ukoić pragnienie. Wszyscy dostaliśmy dziś niezły wycisk!
– Iselin, wpadniesz dziś do klubu? – śmiałe pytanie Fredrika lekko zbiło mnie z tropu. Popatrzyłam na niego uważnie.
– Dziś? Do klubu? – powtórzyłam robiąc wielkie oczy.
– Tak! – odpowiedział rozpromieniony. Lubiłam tego faceta. Był całkowitym przeciwieństwem Mariusa.
– Nie wylatujecie przypadkiem pojutrze do Rosji? – uśmiechnęłam się słodko.
– Nie zrzędź! – westchnął teatralnie. Parsknęłam śmiechem. – Zaprosiłem twoje koleżanki, ale odmówiły… Wasz sezon zaczyna się za tydzień, więc nie rozumiem! – Zabawnie nadął policzki.
– Będę się czuła jak piąte koło u wozu! – zmartwiłam się. Wiedziałam, że część z nich przyprowadzi ze sobą partnerki.
– Możesz być moją partnerką – puścił mi oczko. Zrobiło mi się gorąco. – To… Przyjdziesz? – Uroczo przeczesał swoje włosy.
– Przyjdę – zapewniłam go. Czułam, że będę tego żałować, ale… Raz się żyje!

Jaeger Oslo, 16.11.2021 r.

    Początek tygodnia zupełnie nie przeszkadzał imprezowiczom. Klub był pełen młodych ludzi, kakofonii dźwięków, głośnej muzyki, zapachu alkoholu zmieszanego z tytoniem. Każdy mógł znaleźć tutaj coś dla siebie. Muzyka była zróżnicowana, parkiet był zapełniony. Podobnie jak nasz stolik. Wbrew wcześniejszym obawom nie czułam się samotna i niepotrzebna. Fredrik dbał, by w mojej szklance nigdy nie brakowało alkoholu, za co byłam mu wdzięczna. Wiedział, jak poprawić mi humor. Nie zwracałam uwagi na Mariusa i jego dziewczynę, która wyglądała tak, jakby wygrała los na loterii. Mierzyła mnie wściekłym spojrzeniem. Nie rozumiałam jej. Marius był moim wrogiem, a nie kochankiem. Byłam zajęta rozmową z Danielem, Robertem, Halvorem i Johannem. Czerpałam z tej chwili jak najwięcej. Luźne pogawędki, wymiana spostrzeżeń… Byliśmy sportowcami, ale potrzebowaliśmy tego. Odskoczni od treningów i świata skoków. Jedynie Lindvik był cholerną rysą na szkle. Doskonale wiedział, jak zepsuć mi nastrój. Chwila, w której zostałam z nim sam na sam przy stoliku była jedną z najgorszych w moim dotychczasowym jestestwie. Wzięłam głęboki oddech, by odrobinę uspokoić szalejące we mnie emocje.
– Coś cię łączy z Fredrikiem? – zapytał bez ogródek. Jego bezczelność nie znała granic. – Możecie mieć przez to spore problemy – Mrugnął do mnie znad swojej szklanki. Mój gniew zaczął przybierać na sile.
– Co cię to obchodzi, do cholery? – wycedziłam. – To nie jest twoja sprawa. Nie interesuj się moim życiem – Warknęłam nieprzyjemnie.
– Och, ty mnie nie obchodzisz – sprostował. – Ale nie chcę, żeby Fredrik miał przez ciebie kłopoty – Wyjaśnił.
– Daj nam spokój, Lindvik. Nie mam ochoty na dyskusję z tobą – próbowałam uciąć temat, ale był nieugięty. Miałam ochotę mocno go uderzyć. Zdziwiłaby go siła mojego ciosu! – Dlaczego się tym interesujesz? Zajmij się swoją przypominającą prosiaka Helene – Wypaliłam zanim zdołałam ugryźć się w język.
– Coś ty powiedziała? – chyba wyprowadziłam go z równowagi. – Uważaj na słowa! – Cisnął szklankę na stolik.
– Jesteś żałosny – stwierdziłam fakt oczywisty i z ulgą odnotowałam powrót Fredrika. – Jak dobrze, że jesteś – Westchnęłam i uwiesiłam mu się na ramieniu. Młodszy z Norwegów był lekko zaskoczony moim zachowaniem, ale z delikatną rezerwą odwzajemnił mój uścisk. Marius poczerwieniał ze złości. Prychnęłam pod nosem. Odstawiał nikomu niepotrzebne przedstawienie. – Trochę się upiłam – Przyznałam.
– Ja też – zachichotał. – Odstawić cię do mieszkania?
– A może… Pójdziemy do ciebie? – zaproponowałam nieśmiało. Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie. Szybko ukrył je zadziornym uśmieszkiem. Kiwnął głową na zgodę. Pożegnaliśmy się z pozostałym towarzystwem. Byłam usatysfakcjonowana. Spojrzenie Mariusa wypalało mi dziurę w plecach. Troszkę wstydziłam się swojego zachowania. Miałam zamiar wykorzystać Fredrika, tylko po to, by wkurzyć jego starszego kolegę. Nie byłam z tego dumna.

Oslo, 16.11.2021 r.

    Usta Fredrika smakowały mocną tequilą. Zapach jego ciała i skóry mnie obezwładniał. Był kokieteryjny i stanowczy. Gwałtowny i porywczy w swoich działaniach. Lubiłam to. Był pewny siebie, wiedział co robić, abym straciła rozum. Pragnęłam go. Pragnęłam więcej. Te doznania… Były nowe. Zaskakujące. Imponujące. Jego postawa… Nie udawał. Był namiętny. I rozpalony.
– Fredrik… – wydyszałam ginąc w wymiętej pościeli. – Fredrik…
– To dopiero początek – wycharczał. Nie mogłam wytrzymać. Przejął nade mną kontrolę, całkowicie mu się poddałam. Zaufałam mu. Jego usta poznawały każdą wypukłość mojego ciała. Pozwoliłam mu na to. Drżałam z podniecenia. Kiedy zębami ściągnął ze mnie dolną, koronkową bieliznę nie wytrzymałam. Szarpnęłam go za włosy, przyciągnęłam bliżej siebie. – Jesteś niecierpliwa – Wymruczał. Drażnił się ze mną, jego gorący oddech wstrząsnął mną całą. Zacisnęłam piąstki, gdy poczułam go w najwrażliwszym miejscu. Był z siebie dumny, czułam to. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam tego tak intensywnie. Jego długie palce, sprawny język… Widziałam gwiazdy. Pożądaliśmy się. Byłam tak blisko, byłam na skraju.
– Fredrik! – krzyknęłam. Usta Norwega ułożyły się w uśmiech. Próbowałam unormować przyspieszony oddech. Na darmo.
– To nie koniec wrażeń – zapewnił mnie. Nie mogłam się doczekać. Byliśmy plątaniną ciał. Szukaliśmy ujścia w sobie. Nie obchodziły nas konsekwencje. Liczyła się tylko ta chwila. Ten moment, kiedy byliśmy tak blisko, kiedy czuliśmy swoje oddechy. Mieszały się ze sobą, tak samo jak alkohol pomieszał nam w głowach. Villumstad sięgnął dłonią po zmaltretowane spodnie, by wyjąć z nich prezerwatywę. Zaklął pod nosem, nie mógł jej odnaleźć. Jego sypialnia była spowita mrokiem. Elektryzowało nas to. – Chcesz to zrobić? – Wydyszał.
– Mam lepszy pomysł – szepnęłam. Wzięłam od niego opakowanie i włożyłam mu do ust. Zmysłowo rozerwał je zębami. Jego oczy zapłonęły. – Jak mnie chcesz? – Wydusiłam kąsając szyję Norwega. Hipnotyzowała mnie. Uśmiechnął się. Trafnie odczytałam jego intencje. Usiadłam na nim okrakiem czekając na jego ruch. Wszedł we mnie mocno, bez zastanowienia. Objęłam jego szczupłe, umięśnione ciało. Dopasowaliśmy się. Dawaliśmy sobie rozkosz bez granic. To było szalone i może trochę głupie. Ale… Pragnęliśmy tego. Chcieliśmy siebie. Całowaliśmy się zachłannie, pożądliwie. Chaotyczne pocałunki tłumiły nasze głośne jęki. I okrzyki. Dzikość. Agresja. Ekstaza. Nasze połączone ciała, ogień tlący się w naszych żyłach. – Fredrik! – Wyjęczałam. Byliśmy ciasno spleceni. Triumfalny uśmiech przeciął jego przystojną twarz. Doprowadził mnie na skraj. Oparłam głowę o jego spocone ramię. Nic nie mówiliśmy. Nie musieliśmy. Skotłowana pościel była odpowiedzią.


***

Witam!

Wracam tutaj po bardzo długiej przerwie. Odtąd powinno pójść z górki :D 
Fredrik sprawił, że moja koncepcja na to opowiadanie runęła całkowicie, więc... Zdecydowanie na dobre dołącza do obsady ^^ 

Pozdrawiam ;*